زانوی عقب رفته

زانوی عقب رفته یکی از انواع تغییر شکل های زانو است که در آن ، زانو عقب تر از وضعیت طبیعی قرار می گیرد.به عبارت دیگر ، زانو با دامنه بیشتر از حد طبیعی باز می شود که این عمل غیر طبیعی است. در افراد آسیب دیده از لحاظ مکانیکی در اعضای پایینی، یکی از بزرگترین موانع برای استفاده بهینه از انرژی، گسترش ناهنجاری زانوی عقب رفته می باشد بعد از وقوع این ناهنجاری، قسمت های مختلف اعضای پایینی و همچنین ران در مسیر مخالف حرکت قدامی اندام بالایی روی تکیه گاه پایین بدن (که ثابت شده است)، به طرف عقب حرکت می کنند. این نوع ناهنجاری، اغلب با زانوی قفل شده و در حد زیاد هایپر اکستنشن زانو می ایستند. در افراد آسیب دیده از لحاظ مکانیکی در اعضای پایینی، یکی از بزرگترین موانع برای استفاده بهینه از انرژی، گسترش ناهنجاری زانوی عقب رفته می باشد. بعد از وقوع این ناهنجاری، قسمت های مختلف اعضای پایینی و همچنین ران در مسیر مخالف حرکت قدامی اندام بالایی روی تکیه گاه پایین بدن (که ثابت شده است)، به طرف عقب حرکت می کنند.

تعریف

این انحراف در پوسچر زمانی بیان می شود که محور حرکتی زانو به طور مشخصی نسبت به خط شاقول عقب تر است. این انحراف زمانی است که هایپر اکستنشن زانو بیشتر از 5 درجه انجام  می شود. افراد با نوع اکتسابی این ناهنجاری در افرادی که در توانبخشی شرکت دارند، با آسیب های نرون حرکتی و اسکلتی عضلانی دیده شده است.

انحرافات بخش اسکلتی با سستی و لقی ساختارهای بافت نرم خلفی مفصل، خلفی داخلی یا خلفی خارجی در سرتاسر مرحله Loading راه رفتن مشخص می شود.

طول گام و سرعت کاهش یافته و ریتم ناموزون از انحرافات اصلی راه رفتن با این نوع ناهنجاری هستند. افزایش جابجایی تنه به دو طرف و افزایش هزینه انرژی مورد توجه می باشند. پیدایش واقعی این نوع ناهنجاری، ممکن است تأثیرپذیر از سازگاری پوسچرال توسعه یافته برای دستیابی به پایداری اعضا و جلوگیری از فروپاشی قدامی زانو باشد.